اثربخشی و مقایسه طرحواره درمانی و معنا درمانی بر هراس از مرگ در افراد مبتلا به خودبیمارپنداری

مقدمه: خودبیمارپنداری اختلالی مزمن و مقاوم به درمان است که اغلب با هراس مرضی از مرگ همایند است. تاکنون پژوهشی نقش هراس از مرگ را در درمان خودبیمارپنداری در کانون توجه قرار نداده است. از این رو هدف این پژوهش تمرکز بر هراس از مرگ با دو رویکرد طرحواره درمانی و معنا درمانی در درمان خودبیمارپنداری می باشد. روش: بدین منظور از جامعه آماری که شامل کلیه افراد مبتلا به خودبیمارپنداری همبود با هراس از مرگ بود تعداد 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایش 1، آزمایشی 2 و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایشی 1 به مدت 20 جلسه تحت مداخله طرحواره درمانی و گروه آزمایشی 2 به مدت10 جلسه تحت مداخله با رویکرد معنا درمانی قرار گرفتند. طی این مدت مداخله ای بر روی گروه کنترل صورت نگرفت. به منظور جمع آوری اطلاعات دو آزمون اضطراب مرگ تمپلر و مقیاس نگرش به بیماری کلنر در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پی گیری بر روی آزمودنیها اجرا شدند. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی استفاده شد. نتایج: نتایج این پژوهش حاکی از آن بود که طرحواره درمانی و معنا درمانی هر دو به طور معنی داری باعث کاهش خودبیمارپنداری و هراس از مرگ می شوند. همچنین مشخص شد که طرحواره درمانی در درمان خودبیمارپنداری و هراس از مرگ اثربخشی بیشتری دارد. بحث و نتیجه گیری: این پژوهش دو نتیجه مهم در بر داشت. اول اینکه مشخص شد طرحواره درمانی در درمان خودبیمارپنداری که اختلالی مقاوم به درمان محسوب می شود اثربخشی بالایی دارد. دوم اینکه مشخص شد تمرکز بر هراس از مرگ در درمان خودبیمارپنداری باعث بهبود معنی دار این بیماران می شود.